Główną areną tych misji był poligon Heuberg. To właśnie tam rozmieszczono wspomniane przeciwlotnicze zestawy rakietowe i artyleryjskie, a także polskie Strzały z 3. BR OP.
Polscy piloci swoje zadania wykonywali na samolotach Su-22 (w wersji M4 i UM3K), które wyposażone były w podwieszane zasobniki do zakłóceń typu SPS-141MWGE wykorzystywane w działaniach WRE. Samoloty 8. elt wykonały łącznie 13 misji w składzie pary samolotów, osiągając nalot około 30  godzin. Trzeba przy tym podkreślić, że polskie Su wzbudzały niemałe zainteresowanie wśród pilotów zachodnich państw NATO, były to bowiem jedyne samoloty produkcji radzieckiej uczestniczące w ćwiczeniach, dodatkowo wyróżniające się namalowanymi na kadłubach mirosławieckimi dzikami.
Po każdej misji odbywało się omówienie wykonanych zadań za pomocą technicznych środków łączności (konferencje wideo VTC) z udziałem załóg lotniczych oraz obsad zestawów przeciwlotniczych rozwiniętych na poligonie Heuberg.
Dla polskich pilotów udział w ćwiczeniach był doskonałą okazją do odbycia lotów na samolotach używanych przez inne państwa NATO. W sumie na pokładach obcych myśliwców – greckiego F-16, niemieckiego Tornado IDS oraz Tornado GR-4 z RAF – spędzili 8 godzin.

Cywilne zakłócanie
Wydawać by się mogło, że elektroniczne gry wojenne to domena wojskowych, ale NATO od lat współpracuje z firmami cywilnymi, z którymi podpisuje kontrakty na tego typu usługi. Znakomita większość osób na pokładach „dziwnie” wyposażonych Falconów i Learjetów to byli specjaliści wojskowi (niektórzy z nich już emerytowani) lub wykwalifikowani i sprawdzeni przez specjalne służby cywilne. W ćwiczeniu „ELITE” wzięły udział trzy takie Learjety z niemieckiej firmy GFD (Gesellschaft und Flugzierdarstellung – Stowarzyszenie Tworzenia Celów Powietrznych) i dwa samoloty DA-20 Falcon brytyjskiej firmy „FR Aviation”, które dyslokowano w bazie lotniczej Ingolstadt/Manching. Niemieckie Learjety wyposażone są w zasobniki zakłócające AN/ALQ 119 GY zwane JAMKITE stosowane także na niemieckich F-4F Phantom. Dla zapewnienia bezpieczeństwa firma FR Aviation jest własnością brytyjskiego rządu.

Przeszłość i przyszłość „ELITE”
„ELITE” nie zawsze było tak duże i tak ważne. Po raz pierwszy zorganizowano je jako ćwiczenie mające przygotować niemiecki 32. Dywizjon Bombowy (Jagdbombergeschwader 32) do zaplanowanego w 1991 roku ćwiczenia „Red Flag” w amerykańskiej Newadzie. Wtedy to 32. Dywizjon Bombowy zaprosił 43. Grupę Pocisków Przeciwlotniczych (43 Flugabwehrraketengruppe), by dostarczyła realistycznego scenariusza ćwiczenia pilotom, którzy mieli unikać i zakłócać stacje radarowe przeciwnika oraz naziemne stanowiska rakietowe. Gdy w 1992 roku do uczestników ćwiczenia dołączył stacjonujący w Memmingen 34. Dywizjon Bombowy, powstało ćwiczenie „ELITE”.
Dzisiejsze „ELITE” jest na tyle duże, że zaangażowano kolejne bazy lotnicze dla jego wsparcia i pomieszczenia uczestników. Ogromna baza Ingolstadt/Manching czasowo zapewniła miejsce fińskim i szwajcarskim Hornetom, podczas gdy większość samolotów transportowych stacjonowała w pobliskiej bazie Landsberg.
Z pewnością w „ELITE 2007” weźmie udział jeszcze więcej samolotów. Można się spodziewać, że do Niemiec przyleci około 30 lub więcej natowskich F-16. Może zamiast polskich Su-22 zjawią się już nowe polskie F-16? Zapewne wkrótce pojawią się też Gripeny i Eurofightery.
Zdaniem polskich uczestników „ELITE” jest doskonałym ćwiczeniem, pozwalającym utrwalić i rozwijać umiejętności w zakresie procedur planowania, wykonania oraz analizowania misji w ramach powietrznych działań połączonych, a także doskonalenia taktyki pokonywania obrony przeciwlotniczej z zastosowaniem środków walki elektronicznej.

Konkurencja?
Fińskie Siły Powietrzne wyraziły zainteresowanie zorganizowaniem własnego ćwiczenia walki elektronicznej. Jednak pytanie, czy odbędzie się ono w przyszłym roku i czy będzie otwarte dla zagranicznych uczestników, pozostaje na razie bez odpowiedzi. Niemniej inna scena geograficzna czyni z tego pomysłu interesującą i pociągającą możliwość. Niektóre siły powietrzne mogą zdecydować o udziale w obu ćwiczeniach, uczestnicząc w nich mniejszymi kontyngentami i w ten sposób wykorzystać doświadczenia obu lokalizacji. Czas pokaże.
Andre Benschop dziękuje Lt. Col. Wittigowi i personelowi bazy Lechfeld za współpracę.